Η κόρη του φεγγαριού

Τη φετινή χρονιά έχω βάλει στόχο να διαβάσω περισσότερα βιβλία από Έλληνες/Ελληνίδες συγγραφείς υποστηρίζοντας τη βιβλιοκοινότητα που έχει να προσφέρει πολλά. Το μυθιστόρημα της Νικόλ-Άννα Μανιάτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός μου κέντρισε την προσοχή με την πρώτη ματιά. Το εξώφυλλο είναι απίστευτα προσεγμένο μεταδίδοντας μία γλυκιά μελαγχολία, που είναι διάχυτη και στο βιβλίο. Εικονίζεται η κεντρική ηρωίδα που γεννήθηκε με άσπρα-σχεδόν ασημί-μαλλιά εξ’ού και το όνομά της Λευκή. Αυτή η διαφορετικότητά της θα επηρεάσει τη ζωή της αφού δεν θα λαμβάνει στοργή και αγάπη από τον πατέρα της, αποκομμένη σχεδόν από τους πάντες.

Η τριτοπρόσωπη αφήγηση δεν εμποδίζει την συναισθηματική εμπλοκή με τους χαρακτήρες, δη με την Λευκή. Το μυστήριο πυκνώνει ολοένα και περισσότερο γύρω από το πρόσωπό της με το φόβο μην επαναληφθούν τα γεγονότα του παρελθόντος. Η εναλλαγή τόπου/χρόνου είναι ιδιαίτερα βοηθητική ώστε να ξεδιαλύνουμε το μυστήριο και να κατανοήσουμε συμπεριφορές. Η έλλειψη αισθηματικού στοιχείου δεν με επηρέασε αρνητικά αφού στην ουσία είναι ένα δράμα χαρακτήρων με στοιχεία μυστηρίου. Σε αρκετά σημεία συγκινήθηκα και χρειάστηκε να ‘’αποφορτιστώ’’ για να συνεχίσω την ανάγνωση.  Υπάρχουν καλοστημένες ανατροπές που ανανεώνουν το ενδιαφέρον, αν και θεωρώ πως κάποια γεγονότα θα μπορούσαν να παραλειφθούν για να εστιάσουμε στον παράγοντα ‘’μυστήριο’’. Μέχρι τελευταία σελίδα αγωνιούμε για το εάν θα υπάρξει λυτρωτικός επίλογος για την ηρωίδα και κατά συνέπεια για εμάς τους αναγνώστες.

Ευχαριστώ ολόψυχα τις εκδόσεις Ψυχογιός για την ευκαιρία να διαβάσω το μυθιστόρημα.