Τo Μίσος

Τον Σεπτέμβριο καταπιάστηκα αποκλειστικά με βιβλία Ελλήνων συγγραφέων και χάρηκα που γνώρισα τόσες ελληνικές πένες. Αυτή τη φορά θα σας μιλήσω για την πρώτη μου επαφή με τον Βαγγέλη Γιαννίση, πιο συγκεκριμένα με τον επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη. Έναν επιθεωρητή ελληνικής καταγωγής της σουηδικής αστυνομίας που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά τελετουργικών φόνων. Όλα ξεκινούν όταν ανακαλύπτεται ένα κομμένο κεφάλι γυναίκας που βρισκόταν θαμμένο στο χιόνι επί μέρες. Μία προτομή μίσους.

Είναι γνωστό πως είμαι λάτρης των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Εάν υπάρχει κάποιος Έλληνας συγγραφέας που γειτνιάζει με τον αγαπητό Jo Nesbo αυτός είναι αναντίρρητα ο Βαγγέλης Γιαννίσης. Επικροτώ και το βιτριολικό χιούμορ του συγγραφέα σε σημείο που μου θύμιζε τον Tom Robbins. Ειλικρινά ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι πρόκειται για ντεμπούτο γιατί διαθέτει μεγάλη συγγραφική άνεση. Κατευθείαν βυθίστηκα στο ζοφερό κλίμα του βιβλίου. Έτριβα με το χέρι μου τον λαιμό για να βεβαιωθώ πως στηριζόταν το κεφάλι μου στη θέση του. Ο Άντερς προσπαθεί να αφυπνίσει το αστυνομικό του ένστικτο (μαζί του και εμείς οι αναγνώστες) για να εξιχνιάσει τα αποτρόπαια εγκλήματα. Μας αποδεικνύει πως το μίσος θρέφεται και φουντώνει υπό τις κατάλληλες συνθήκες.

Προσπάθησα να δω την υπόθεση χωρίς τα έγχρωμα γυαλιά της συναισθηματικής φόρτισης αλλά η πραγματικότητα απείχε παρασάγγας. Ο συγγραφέας με αποπροσανατόλισε τελείως και σοκαρίστηκα από την εξήγηση. Ίσως θα ήθελα να μετέθετα την ευθύνη από τον έναν ύποπτο στον άλλο για να αγωνιώ περισσότερο αλλά και πάλι το γεγονός πως καμία θεωρία μου δεν ήταν σωστή ήταν αρκετό για να εκτιμήσω την ευφυία του συγγραφέα. Οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί και οι ελέγξιμες θεωρίες έχουν βαρύτητα γιατί δεν δέχομαι εύκολα τις εξηγήσεις που δεν στέκουν λογικά. Συνοψίζοντας είναι ένα άρτιο αστυνομικό μυθιστόρημα που στέκεται άξια δίπλα σε άλλα της σκανδιναβικής σχολής. Σίγουρα θα ακολουθήσω τα βήματα του Άντερς για να ανακαλύψω έστω έναν ένοχο.

Βαθμολογία: