Φλογισμένες πόλεις

Από καιρό ήθελα να καταπιαστώ με το πρωτόλειο έργο του Θεοχάρη Μποϊντά, τις «Φλογισμένες Πόλεις» που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Η ιστορία ξεκινάει όταν ένα φοιτητής από το εξωτερικό κακοποιείται βάναυσα εντός της πανεπιστημιούπολης. Τότε μια παρέα φοιτητών αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη για το έγκλημα και οργανώνει κατάληψη ώστε ν’ αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί στις σχολές. Μαζικές καταλήψεις στα πανεπιστήμια της χώρας ξεκινούν. Τρεις μέρες μετά, τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.

Από τις πρώτες σελίδες βρέθηκα ξανά στο κτήριο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, όχι όμως πίσω από τα έδρανα αλλά στο πλευρό των παιδιών για να στηρίξω τον αγώνα τους. Mε αφορμή το έγκλημα μίσους, η Λίλα, ο Στρατής, η Ελένη, η Βάγια, ο Λουκάς, ο Αλέξης κι ο Άρης ξεκινούν την ειρηνική διαμαρτυρία για ένα καλύτερο αύριο, επιθυμούν διακαώς οι σχολές πέρα από χώροι εκπαίδευσης να είναι και καταφύγια ελευθερίας-ασφάλειας. Τα αιτήματα που παραθέτουν οι φοιτητές είναι αιτήματα που σκεφτόμουν ως φοιτήτρια και με προβλημάτιζαν, αιτήματα που δυστυχώς ακόμη δεν έχουν ικανοποιηθεί. Μέσα από την παρέα των φοιτητών ο συγγραφέας εκφράζει τους προβληματισμούς του για την πανεπιστημιακή κοινότητα, τον ρατσισμό, τη βία χωρίς όμως να κηρύττει.

Μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι πως κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ξεχωριστή φωνή αλλά και η ατμόσφαιρα αγωνίας, δη στις τελευταίες 40 σελίδες που κορυφώνεται η πλοκή. Επιπλέον, μου κράτησε το ενδιαφέρον που η ιστορία διαρκεί στην ουσία τρεις μέρες αλλά διακόπτεται συχνά με εγκιβωτισμένη αφήγηση ώστε να εξετάσουμε το παρελθόν των παιδιών και να εμπλακούμε συναισθηματικά περισσότερο. Για τον επίλογο δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες γιατί θα προδώσω την εξέλιξη, όμως κατ΄ εμέ ήταν το ιδανικότερο κλείσιμο. Στις ευχαριστίες ο συγγραφέας αναφέρεται με αγάπη στην αδελφή του Κατερίνα Μποϊντά που ζωντάνεψε την ιστορία στο υπέροχο, συμμετρικό εξώφυλλο. Εύχομαι και στο μέλλον να ενώσουν πάλι τις δυνάμεις τους.
Εν ολίγοις, είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα με ώριμη γραφή και διαχρονική εμβέλεια για τα φλογισμένα θέλω των φοιτητών.

«Αισθάνομαι σαν να γεννιέμαι ξανά. Δεν βλέπω πια μόνο το λευκό, αλλά κάθε χρώμα. Θα παλέψω μέχρι το τέλος. Και τις φορές που αισθάνομαι χάλια και νιώθω πως θα καταρρεύσω, θα παλεύω. Και θέλω να παλέψω με εσένα στο πλευρό μου».