Στο Φως της Αυγής

Σήμερα θα μιλήσουμε για το τρίτο βιβλίο του Αριστείδη Νάστου «Στο Φως της Αυγής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βάρδος. Μεταφερόμαστε στο 1682 όπου η Οθωμανική αυτοκρατορία ετοιμάζεται για την κατάκτηση της πολυπόθητης Βιέννης με σημαντικό ‘’όπλο’’ της τον Γκαλίπ Καρτάλ, τον θρυλικό γενίτσαρο της γενιάς των Αετών. Παράλληλα, προ των πυλών της Βιέννης θα βρεθούν ο Μάτυας Όρντογκ, ο άνθρωπος με τα «χίλια πρόσωπα» αλλά και η Γκαμπριέλ Κολμπέρ, ένα κρίνο από την αυλή των Βερσαλλιών. Τα πολιτικά παιχνίδια και οι φιλοδοξίες, ο έρωτας, η προδοσία, η φιλία, η ίδια η ζωή χορεύουν μέσα στην πολεμική δίνη. Το φως της νέας ημέρας θα το δουν όσοι κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί… ηττημένοι και νικητές.

Καταρχάς, οφείλω να αναφέρω πως παρόλο που λάτρεψα και το προηγούμενο βιβλίο (Οι Εφιάλτες του Άγκαρατ), είναι ορατή η εξέλιξη της γραφής γιατί έχουμε τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες (Γκαλίπ, Μάτυας και Μπριέλ) που ισοδυναμούν με τρία βιβλία ενωμένα σε ένα. Και οι τρεις χαρακτήρες με συνεπήραν από την αρχή, o γενίτσαρος πολεμιστής Γκαλίπ με τη μαχητικότητα και την αφοσίωση στο καθήκον, η Φράγκα (όχι Γαλλίδα) Μπριέλ που αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και ο ουγγρικής καταγωγής ληστής Μάτυας (ο δαίμονας των μεταμφιέσεων) με την ευστροφία του.

Ένας γενίτσαρος, δάσκαλε, μαθαίνει να είναι ένας νεκρός που περπατά. Οτιδήποτε άλλο είναι ευκαιρίες για μονοπάτια που επιλέγει ο Θεός.

Όπως ήταν αναμενομένο, ενεπλάκη συναισθηματικά και αγωνιούσα για τη μοίρα των ηρώων, αν και κοντραρίζονται τα κίνητρά τους. Είναι μαγικό να βλέπουμε πως ενώνονται οι μοίρες, πως ευθυγραμμίζονται οι ιστορίες τους την κρίσιμη χρονική στιγμή (στην πολιορκία της Βιέννης το 1683). Όσοι είναι επιφυλακτικοί στο να διαβάσουν ένα ιστορικό μυθιστόρημα, θέλω να τονίσω πως οι ιστορίες βασισμένες σε αληθινά γεγονότα πάντα έχουν μεγάλη ορμητικότητα. Δεν είναι μία αναλυτική καταγραφή ιστορικών γεγονότων, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με δυνατή πλοκή και καλοδουλεμένους χαρακτήρες. Ίσως παρουσιάζεται η ευκαιρία να απομυθοποιήσουμε το ιστορικό μυθιστόρημα και να το αγκαλιάσουμε δεχόμενοι πως συνδυάζει την αγωνία ενός μυθιστορήματος και την ακρίβεια των γεγονότων ενός ιστορικού συγγράμματος αλλά μέσα από την ανθρωποκεντρική προσέγγιση του Αριστείδη.

Ορατή είναι και η αφοσίωση του στο είδος, στο βιβλίο έχει μεταφέρει όλο τον ενθουσιασμό του μεταδίδοντας την αγάπη του για την ιστορία με την ελπίδα να την εμφυσήσει. Είναι αξιοθαύμαστο που έκανε τέτοια ενδελεχή έρευνα για όλες τις λεπτομέρειες, υποσημειώσεις για τα πάντα ώστε να μη βρεθούμε μετέωροι π.χ αναφέρει τη Βιέννη ως Βην γιατί έτσι την αποκαλούσαν οι Αυστριακοί. Τέλος, χάρηκα δεόντως που για άλλη μία φορά ενορχηστρώνει τις μονομαχίες με την ίδια κινηματογραφική χάρη. Συγκεφαλαιώνοντας, ο Αριστείδης Νάστος παραδίδει ένα ιστορικό μυθιστόρημα υψηλών προδιαγραφών με αξέχαστους χαρακτήρες που ο καθένας αναζητά το φως της δικής του αυγής.

Ο θυμός πάντα φυλακίζει τη θλίψη, εμποδίζοντάς την να τυλίξει με τα κατάμαυρα φτερά της τον άνθρωπο που την κουβαλάει. Αποτελεί, όμως, προσωρινό δεσμοφύλακά της. Μόλις αδειάσει από δυνάμεις, οι μαύρες φτερούγες θα ανοίξουν διάπλατα. Αυτό συνέβαινε εκείνη τη νύχτα στην Μπριέλ.