Πρόσφατα είχα την τιμή να μιλήσω στη διπλή παρουσίαση της Αθηνάς Καμάτσου για το «Ήμουν εκεί» και για το «Μέχρι να σε βρω», το νέο της πόνημα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Άγγελος που μας είχε συστηθεί στο προηγούμενο βιβλίο, με τη μεταγραφή του σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου στον κόσμο θέλει να αφήσει πίσω το σκοτεινό παρελθόν του και να αφοσιωθεί στην καριέρα του. Θα γνωρίσει τη Μισέλ που το όνειρό της είναι το pole dancing, όμως έχουν ξεσπάσει φήμες μετά από ένα ξέσπασμά της. Oι καριέρες και των δύο κρέμονται από μία κλωστή και υπάρχει μονάχα ένας τρόπος να τις σώσουν: με μία προσποιητή, ψεύτικη σχέση.
Στο τρίτο της μυθιστόρημα κυριαρχεί το ρομαντικό στοιχείο χαρίζοντας πολλές στιγμές έρωτα και αγωνίας. Είναι πολύ σημαντικό που τόσο η Μισέλ όσο και ο Άγγελος δεν είναι αψεγάδιαστοι, προσπαθούν μαζί να διώξουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και του παρόντος για να έχουν ένα κοινό μέλλον. Χάρηκα ιδιαιτέρως που ξανασυναντήσαμε τον Τόμας και την Έλλη, ήθελα πολύ να δω πως εξελίχθηκε η σχέση τους. Αν και είναι συνέχεια του προηγουμένου βιβλίου, δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για κάποιον που δεν το έχει διαβάσει, γιατί εξηγεί αρκετά σημαντικά γεγονότα που είχαν προηγηθεί.
Με εντυπωσιάζει που η συγγραφέας πάντα θίγει με ευαισθησία και ωριμότητα κοινωνικά ζητήματα, προωθώντας την ενσυναίσθηση, χωρίς όμως να κηρύττει. Συμπληρωματικά, σχολιάζει εύστοχα την αρνητική επίδραση των social media στη ζωή μας και απενοχοποιεί την τέχνη του εναέριου στύλου. Ολοκληρώνοντας, η Αθηνά Καμάτσου υπογράφει άλλο ένα ρομαντικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις για να βρούμε τον έρωτα και τον εαυτό μας.
«Με την έναρξη του τραγουδιού, το σώμα της σπάει απότομα. Τα πόδια της λυγίζουν και αγκαλιάζουν απαλά τον στύλο. Τα χέρια της τον κρατούν σφιχτά και καθώς γυρνάει ανάποδα, το φόρεμα της πέφτει σαν μαύρη θάλασσα. Σαν κύματα που σκάνε στην ακτή, την χαϊδεύουν απαλά και έπειτα τραβιούνται πάλι μέσα. Η μορφή της μοιάζει με εκείνη ενός θλιμμένου αγγέλου. Ξέρω πως δεν είναι καθόλου σωστό που την κοιτάζω ενώ δεν ξέρει ότι είμαι εδώ. Όμως τώρα που την είδα μία φορά να χορεύει, δεν νομίζω ότι μπορώ να σταματήσω ποτέ. Είναι ένα όνειρο και εγώ φοβάμαι πως αν ανοίξω τα μάτια μου, θα την χάσω».
One girl, one pen 