Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Fredrik Backman που διαβάζω και αυτή τη φορά ερωτεύτηκα τον τρόπο γραφής του. Κεντρική ηρωίδα είναι μία γυναίκα που επιχειρεί να ληστέψει μια τράπεζα. Για να γλιτώσει τη σύλληψη, εισβάλλει σε ένα διαμέρισμα προς πώληση και κρατάει ομήρους τους πιθανούς αγοραστές. H ιστορία βασίζεται σε μεγάλο ποσοστό στους χαρακτήρες, σε αυτή την ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων. Όλοι έχουν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό ώστε να αιχμαλωτίσουν το ενδιαφέρον μας π.χ. η ενθουσιώδης μεσίτρια που θέλει να μας πουλήσει ένα σπίτι με θέα και θαλπωρή, η κυνική διευθύντρια τράπεζας Ζάρα, η Γαλήνη με τη Τζούλια που αγχώνονται για τον ρόλο τους ως μητέρες.
Πέρα από τους ομήρους, διηγηματικό ενδιαφέρον έχουν και οι δύο αστυνομικοί (στις ανακρίσεις γέλασα πολύ), η συμπονετική ψυχολόγος και φυσικά η ληστής. Αν και συγχέεται το παρόν με το παρελθόν, αν και περιπλέκονται οι ζωές όλων, ανακαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους και χτίζουν μία ‘’γέφυρα’’ εμπιστοσύνης. Μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι το λεπτοφυές χιούμορ αλλά και οι διάλογοι με θεατρικότητα. Μέσα στο μυθιστόρημα ο συγγραφέας καταπιάνεται με πολλά ζητήματα όπως η απώλεια συντρόφου, οι ανασφάλειες των γονιών, η κρίση στον γάμο, η κατάθλιψη κ.ά. Χάρηκα ιδιαιτέρως που δεν έχει διδακτικό χαρακτήρα, απλά καταθέτει τις δικές του αλήθειες γι΄αυτό μπορείς να εμπλακείς συναισθηματικά, στα τελευταία κεφάλαια συγκινήθηκα πολύ αλλά ήταν η λυτρωτική συγκίνηση. Θεωρώ ότι αυτό το μυθιστόρημα είναι βάλσαμο για την ψυχή, είτε παραδέχεσαι ότι είσαι άνθρωπος με άγχος είτε όχι.
«Η κοπέλα δεν κουβαλούσε κάποιο ψυχικό τραύμα. Δεν υπήρχε κάτι που να δικαιολογεί τη θλίψη της. Απλώς ήταν συνεχώς λυπημένη, Στο στήθος της ζούσε ένα κακό, μικρό πλάσμα, που δεν φαινόταν σε ακτινογραφίες και κυλούσε στο αίμα της, και της ψιθύριζε ότι ήταν ανεπαρκής, αδύναμη και άσχημη, και ότι θα ήταν πάντα άχρηστη».
One girl, one pen 