Στάχτες ενοχής

Στα ανυποψίαστα δέντρα βίαια τυλιγμένες

του πολέμου οι διχαλωτές πύρινες γλώσσες.

Εγώ. Εσύ. Όλοι.

Αφουγκραζόμαστε τους λυγμούς των δέντρων.

Αφήστε μας! Μόνο καλό προσφέρουμε!

Υψωμένα τα καχεκτικά κλαδιά τους

μήπως από τη δασοκτονία προστατευθούν

αλλά μαραίνονται σε συντροφικό μοιρολόι.

Στάχτες ενοχής κολλάνε στα πόδια μας, στις γλώσσες

με τα δάκρυα δεν σβήσαμε τις βρυχώμενες φλόγες.

Πότε θα μας εκδιώξει η Φύση από τη γη;

Αλλά αυτή στοργική, μητέρα πάντα δίπλα μας.

Μ.Α.

Noσταλγός της ύπαρξης

Νοσταλγώ καθημερινά

να στέκεσαι δίπλα στη βιβλιοθήκη.

Νοσταλγώ επώδυνα

να διαβάζεις με αδηφάγα ανάγκη.

Νοσταλγός της ύπαρξής σου

γιατί διάβασα δακρυοπνιγμένη

με ψυχή και σάρκα τρικυμισμένη

τον πρόωρο επίλογο της ζωής σου.

M.A.

Πίνακας Woman Reading από Henri Matisse

Η στέγη του κορμιού σου

Αδύναμη η στέγη του κορμιού σου.

Μπαίνει ορμητικά

το νερό της βροχής,

το φύσημα του ανέμου,

ο ύπουλος καρκίνος

με το σφυρί που κραδαίνει

σου θέτει το δίλημμα.

Γονυπετής

Ξαπλωμένο παρακολουθώ πατέρα, εσένα.

Μάτια γκρίζα

σαν μολυβένια σύννεφα

ουρανό κηλιδώνουν,

χαμένα μέσα στο κάτωχρο πρόσωπό σου.

Στην άμμο του σεντονιού

Στην άμμο του σεντονιού με απόθεσες μαλακά

και κατρακύλησα με προσμονή.

Όλο ρώμη η σάρκα σου τυλίχτηκε γύρω μου

με έκαιγε σαν χρυσοπόρφυρος ήλιος.

Την αλμύρα των φιλιών σου γευόμουν

για να καταλαγιάσω την ακόρεστη δίψα.