Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρίτο κατά σειρά εκδοθέν ρομαντικό μυθιστόρημα της Μαίρης Ελευθεριάδου που τιτλοφορείται «Κάστρα χτισμένα στα κύματα», είχα την τιμή να είμαι beta reader και να ζήσω όλο το λογοτεχνικό ταξίδι στο πλευρό της συγγραφέως. «Στο πιο μελωδικό ρεφρέν» μας είχε συστήσει την Ηλέκτρα και τον Πέτρο που έζησαν ένα πρώτο πληθωρικό έρωτα και στο «‘Ενα βαλς κάτω από τ’ αστέρια» την Αμαλία και τον Λουκά ταξιδεύοντας μας στα μακρινά φοιτητικά χρόνια. Στο τωρινό μυθιστόρημα μας ζωγραφίζει τα πορτρέτα της Ζωής και του Φίλιππου, που γνωρίζονται μικρά παιδιά σε μια παραλία κοντά στη Ναύπακτο χτίζοντας (τι άλλο!) κάστρα στην άμμο. Παρακολουθούμε πως χτίζεται μια δυνατή φιλία και πως δοκιμάζεται αυτή η φιλία όταν ο έρωτας ανθίζει.
Όπως είναι αναμενόμενο, ο ρομαντισμός είναι διάχυτος σε όλες τις σελίδες καθώς οι ήρωες προσπαθούν να συμφιλιωθούν με τα αισθήματά τους. Η Μαίρη μέσα από το βιβλίο εκφράζει τις απόψεις της για τον έρωτα και την αγάπη, όλη η τρυφερότητα που την χαρακτηρίζει έχει διαποτίσει το βιβλίο. Μεγάλο πλεονέκτημα της ιστορίας είναι πως εκτυλίσσεται κυρίως στην Ναύπακτο με τις ονειρικές παραλίες και το παραμυθένιο κάστρο της, επειδή έχω επισκεφτεί την Ναύπακτο κατανοώ απόλυτα γιατί αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Κοινό χαρακτηριστικό και των τριών βιβλίων είναι η μουσική επένδυση που εμπλουτίζει τις εικόνες που δημιουργεί η συγγραφέας. Τραγούδια-γνωστά και μη-ντύνουν μουσικά τις σκηνές και ανεβάζει τα ντεσιμπέλ της ιστορίας. Αξίζει να επισημάνω πως αναφέρεται και στη μαγεία της φωτογραφίας, στο πως κρατάμε ζωντανές τις αναμνήσεις, στο πως όταν φωτογραφίζουμε κάποιον εκφράζουμε εκείνη τη στιγμή την αγάπη που κρύβουμε μέσα μας.
«Με την εμπειρία των ενήλικων χρόνων της, σχεδόν μπορούσε να διαβάσει τον θαυμασμό και τον προεφηβικό του έρωτα για κείνη όπως την κοιτούσε. Πώς γίνεται να φαίνεται τόσο ξεκάθαρη αυτή η αλήθεια και να της διέφευγε τόσα χρόνια; Αυτή η φωτογραφία ήταν μία σιωπηλή, μα ταυτόχρονα εκκωφαντική δήλωση ενός αθώου έρωτα».
Εν κατακλείδι, η Μαίρη Ελευθεριάδου παραδίδει άλλη μία ρομαντική ιστορία και μας προτρέπει να χτίζουμε ερωτευμένοι κάστρα δίπλα στα κύματα με την ανεμελιά των παιδικών μας χρόνων.
One girl, one pen 